Αθήνα 29/8/2007.

Η αρχή έγινε με την Πάρνηθα… για τις φωτιές μιλάμε γιατί αν το ψάξετε το θέμα και αν αγαπάτε τις θεωρίες συνωμοσίας ίσως να σκεφθείτε ότι οι φωτιές που μας έκαψαν αυτό το καλοκαίρι ήταν απλώς ένα ακόμα βήμα για την αποσταθεροποίηση της χώρας μας. Είχαν προηγηθεί το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων των τηλεφώνων των πολιτικών και άλλα «καλούδια» που μας προέκυψαν μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας  εκείνο το καλοκαίρι του 2004 που δακρύσαμε από υπερηφάνεια, που δείξαμε ότι άμα θέλουμε τα καταφέρνουμε, έστω και με τον δικό μας τρόπο. Ένα καλοκαίρι που πάει να λησμονηθεί και να θαφτεί κάτω από τις τωρινές στάχτες που έκαιγαν Ελλάδα για μέρες. 

«Ανεπάρκεια της κρατικής μηχανής» λένε οι μεν. «Τα γεγονότα είναι οργανωμένα και ξεπέρασαν τις δυνατότητες μας» απαντούν οι δε. «Και οι μεν και οι δε τα ίδια χάλια είσαστε, ικανοί μόνο να τρώγεστε ποιος θα έχει την εξουσία να βολέψει και τα τρισέγγονα των “δικών του παιδιών”  απαντούν ομάδες με καθόλου ταυτόσημες αντιλήψεις. Φιλήσυχοι αλλά «υποψιασμένοι» αστοί, αντιεξουσιαστές, οπαδοί αριστεροτέρων κομμάτων από τους δύο αιώνιους αντιπάλους, τουλάχιστον σε αυτό συγκλίνουν…   

Ας αφήσουμε όμως - για λίγο - το ποιος φταίει για αυτή τη συμφορά και ας πάμε στο «και τώρα τι κάνουμε»…

Τι κάνουμε με τις πολλές οικογένειες που θρήνησαν θύματα είτε γιατί προσπάθησαν ηρωϊκά να αντιμετωπίσουν τις φλόγες και έγιναν τροφή τους είτε γιατί βρέθηκαν ξαφνικά ανήμποροι, ζωσμένοι από καυτό θάνατο ;

Μία αποζημίωση, όση και να είναι, μία συγνώμη, μία έκφραση συμμετοχής στον καϋμό των δικών τους δεν φέρνει πίσω τις ψυχές που χάθηκαν… Απαραίτητη όμως για να δείξουμε ότι τουλάχιστον συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος της συμφοράς που τους βρήκε. Αρκεί να μην είναι μία «πολιτικάντικη», τυπική έκφραση λύπης, ένα ακόμα σόου μπροστά στις κάμερες… Ο κόσμος δεν είναι κουτός, καταλαβαίνει τους  κάθε λογής «δήθεν». Αηδιάζει από τα καμώματα τους και όποτε του δίνεται η ευκαιρία τιμωρεί…

Από εκεί και πέρα… Τι κάνουμε με τα σοβαρά εγκαύματα στην αγροτική οικονομία ; Τι κάνουμε με τον τουρισμό μας – οξυγόνο της οικονομίας μας -  να έχει υποστεί ένα πλήγμα από το οποίο θα περάσει καιρός για να συνέλθει ; Τι κάνουμε με τα χωριά που αφανίστηκαν, τις δουλειές που έτρεφαν οικογένειες και τώρα δεν υπάρχουν ; Τι κάνουμε με τις πανέμορφες δασωμένες πλαγιές που ηρεμούσαν τις ψυχές και ξεκούραζαν όσα βλέμματα πλανιόνταν πάνω τους ; Τι κάνουμε με τα γραφικά εξωκλήσια, με τα λιγοστά μας δάση και τα έρημα ζώα που τα κατοικούσαν και τώρα – όσα πρόλαβαν – δεν έχουν που να πάνε και που να σταθούν ;

Τι κάνουμε λοιπόν ; Βάζουμε μυαλό, παρατάμε τις φανφάρες και στρωνόμαστε στη δουλειά. Όχι να κάνουμε πως δουλεύουμε… να δουλέψουμε στα αλήθεια, με θυσίες και αυταπάρνηση. Αν δεν πάψουμε να είμαστε - και να δείχνουμε ότι είμαστε - μία διαλυμένη «κοινωνία της αρπαχτής», αν δεν παρατήσουμε το «ο καθένας για την πάρτη του» μας περιμένουν και άλλα, είτε είναι οργανωμένα, είτε όχι…

Έχουμε πολλά να αντιμετωπίσουμε, πολλές προκλήσεις που θέλουν σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Τις βροχές που θα έρθουν σε λίγο καιρό και τις πλημμύρες που μπορεί να φέρουν. Το βράδυ των εκλογών και την επόμενη μέρα, αν οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας ευσταθούν τότε οι προβοκάτσιες εκείνες τις ημέρες μπορεί να είναι μία ακόμα προσπάθεια αποσταθεροποίησης. Την αποκατάσταση της πανέμορφης Ελληνικής υπαίθρου, την αντιμετώπιση της ανεργίας και της τάσης μετανάστευσης από τις καμένες περιοχές. Το να μη πάμε για μία επιτέλους φορά κόντρα στη φύση. Το να θυμόμαστε ότι έχει τρόπους να μας εκδικηθεί κι άλλο αν την θυμώσουμε περισσότερο…

Όλα αυτά θέλουν σοβαρότητα, ομόνοια, ανασκούμπωμα και διάθεση πραγματικής προσφοράς. Δύσκολο σε προεκλογική περίοδο το ξέρω. Οι πολιτικοί ήδη φόρεσαν «πένθιμα» και περιφέρουν «τον πόνο τους» για να μαζέψουν ψήφους. Στα κανάλια αν ψάξετε θα βρείτε λίγες και αξιόλογες σοβαρές συζητήσεις για όλα αυτά. Τις περισσότερες φορές όμως θα δείτε – αν αντέχετε – τις γνωστές «κοκορομαχίες» και  κορώνες από κάθε λογής «ειδήμονες». «Τις πταίει ;» ψάχνουν να βρουν κάποιοι, «που οδηγούμεθα κυρίες και κύριοι» που έλεγαν οι παλαιότεροι. Για να δώσουν την προκατασκευασμένη επιμελώς απάντηση τους είτε ανάλογα με τις όποιες αντιλήψεις τους είτε ανάλογα με το ποιος τους «ταϊζει» ή τέλος ανάλογα με το ποιόν θέλουν να «χτυπήσουν» επειδή ανήκει σε αντίθετη ομάδα συμφερόντων… 

Το ποιος θα δουλέψει για να «φταίμε λιγότεροι και λιγότερο» την επόμενη φορά, ποιος θα προσπαθήσει να σταματήσει το κακό και όσους μας οδηγούν σε μεγαλύτερο από πρόθεση,  ανοργανωσιά, βλακεία ή ανικανότητα είναι το στοίχημα που ΠΡΕΠΕΙ να κερδίσουμε… ΤΩΡΑ !!