Συγγραφέας μυθιστορημάτων είμαι (ή φιλοδοξώ να γίνω τέλος πάντων), όχι δημοσιογράφος που γράφει χρονογραφήματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχω άποψη για το τι γίνεται στη χώρα μου. Αυτή την άποψη θα διαβάζετε πότε πότε εδώ. Προσπαθώντας οι όποιες θέσεις εκφράζω και αν ακόμα είναι πολιτικές να μην είναι κομματικές. Όσο γίνεται βέβαια, κανένας δεν είναι απολύτως αμερόληπτος και αντικειμενικός. Κουβαλάμε μία συγκεκριμμένη προσωπικότητα ο καθένας μας, έχουμε μεγαλώσει βλέποντας γύρω μας μέσα από μία συγκεκριμμένη οπτική γωνία, μία γωνία που έχει σχέση με το που μεγαλώσαμε, ποιοί μας μεγάλωσαν, με ποιούς δεθήκαμε και ποιούς αντιπαθήσαμε μεγαλώνοντας, το τι ικανοποιήσεις και τι απογοητεύσεις μας επεφύλαξε η ζωή μέχρι τώρα, τι πολύτιμο έχουμε και δεν θέλουμε να χάσουμε, τι ζηλέψαμε που δεν έχουμε, τι λαχταρούμε να αποκτήσουμε εμείς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τι μας ευαισθητοποίησε στην καθημερινή μας διάβα...

Το πόσο σωστά είναι ή πόσο λάθος είναι τα όσα γράφω θα το κρίνετε εσείς. Εγώ απλώς θα τα γράφω. Γιατί μου αρέσει να παραθέτω πότε πότε τις σκέψεις μου. Προσέξτε... "πότε πότε", δεν λέω "πάντα". Μην κάνετε το λάθος να περιμένετε να παρεμβαίνω γραπτώς για κάθε το που συμβαίνει. Σημαντικό ή ασήμαντο, για σας ή/και  για μένα. Είπαμε δεν κάνω πολιτικό χρονογράφημα. Δεν έχω αναλάβει σαν εργολαβία να σχολιάζω την επικαιρότητα. Πρέπει να θέλω να γράψω κάτι, να έχω να γράψω κάτι, να μπορώ να το γράψω την συγκεκριμμένη στιγμή. Και φυσικά όλα αυτά με τα δικά μου κριτήρια που δεν είναι απαραίτητο να συμπίπτουν πάντα με τα δικά σας. Το να υπάρξουν ΟΛΕΣ αυτές οι προϋποθέσεις μία δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Θα προσπαθήσω όμως.

Μία ακόμα φιλική γωνιά λοιπόν στο "κονάκι" μου. Ελπίζω να την επισκέπτεσθε πότε  πότε...

Έγιναν λοιπόν και οι εκλογές. Πανηγυρισμοί, απογοητεύσεις στα διάφορα κομματικά στρατόπεδα. Πανηγυρισμοί και απογοητεύσεις και στους οπαδούς των κομμάτων. Οι  περισσότεροι από τους οπαδούς των μικρών κομμάτων νοιώθουν ότι η ένταξη τους σε ένα συγκεκριμμένο χώρο και η συνεπακόλουθη ψήφος τους "μέτρησε". Ο όποιος αγώνας τους δικαιώθηκε ή άρχισε να δικαιώνεται. Έτσι τους επέτρεψαν τα αποτελέσματα να το βλέπουν.

Μετά τα αποτελέσματα, πολλοί έσπευσαν να πουν ότι οι κοινωνία έστριψε αριστερά. Το στηρίζουν στα υψηλά ποσοστά των αριστερών κομμάτων. Άλλοι πάλι φοβούνται ότι πήγε δεξιά, βλέποντας το ΛΑΟΣ. Μένει να αποδειχθεί στις επόμενες εκλογές το αν αυτά τα ποσοστά θα διατηρηθούν ή αν ήταν μία προειδοποιητική ψήφος διαμαρτυρίας προς τα δύο μεγάλα κόμματα. Και φυσικά αυτό θα εξαρτηθεί ΚΑΙ απο την συμπεριφορά των δύο κομμάτων εξουσίας ΚΑΙ από την συμπεριφορά των μικροτέρων κομμάτων. Εντός και εκτός Βουλής... Για αυτό "οι παλιές καραβάνες" των μικρών κομμάτων δεν διακατέχονται από τον άκριτο ενθουσιασμό των νεαροτέρων στελεχών τους. Είναι ικανοποιημένα αλλά επειδή έχουν δει πολλά τα μάτια τους προβληματίζονται για το πως θα διατηρήσουν την δυναμή τους, πως θα μετατρέψουν την περιπτωσιακή τους έξτρα "πελατεία" σε μόνιμους ψηφοφόρους και οπαδούς, πως θα την αυξήσουν ει δυνατόν περισσότερο. Και μη νομίζετε πως αυτό είναι εύκολο. Όλοι αυτοί οι "έξτρα" δεν έχουν ίδιες απαιτήσεις ούτε αποσκοπούν στα ίδια πράγματα... Χαιδεύεις τα αυτιά του ενός, τσαντίζεται ο άλλος και φεύγει... Γυρίζει στο μαντρί από το οποίο έφυγε, έστω και μουρμουρίζοντας, ή πάει παρακάτω...

Όσο για τους οπαδούς των κομμάτων εξουσίας... Αυτοί έχουν και ένα ακόμα λόγο να χαίρονται, να προβληματίζονται ή να θλίβονται. Το κατά πόσο τα αποτελέσματα τους επιτρέπουν να ευελπιστούν ότι τα συμφέροντα τους (των ιδίων και των δικών τους προσώπων) θα εξυπηρετηθούν καλύτερα τώρα ή όχι. Βγήκε το κόμμα τους ; Βγήκε ο βουλευτής τους ;  Θα είναι τα πράγματα τώρα καλύτερα (κυρίως οικονομικά και επαγγελματικά) για αυτούς, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τους φίλους και λοιπούς συγγενείς ;

Ξεχάστε τα κομματικά λάβαρα, τις περισπούδαστες ιδεολογικές αναλύσεις... "Θα διοριστεί η Κούλα μου ; Θα πάρει μετάθεση ο Τάκης μου ; Θα πάρω εκείνη την άτιμη προαγωγή που κυνηγάω χρόνια (και την αξίζω, αλοίμονο....) ; Θα  πάρω τη δουλειά με τα πολλά "ευρώπουλα" ; θα περάσω στην στροφή τον ανταγωνιστή ή τον αχώνευτο αντίπαλο στην όποια υπηρεσιακή ιεραρχία (που φυσικά γελάμε κάθε μέρα ο ένας στον άλλο) ; Θα πετάξουν από πάνω μου αυτόν τον αχώνευτο προϊστάμενο που με παιδεύει  ; Έτσι σκέπτονται αρκετοί Νεοέλληνες... Ευτυχώς όχι όλοι, δυστυχώς όχι λίγοι. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η πικρή αλήθεια. .

Προσωπικά δεν πιστεύω πως η κοινωνία έστριψε αριστερότερα. Ούτε δεξιότερα πήγε. Εκεί που ήταν έμεινε και εκεί την βλέπω να παραμένει. Βλέπετε ζούμε στην κοινωνία του "δήθεν", της αρπαχτής, της κομπίνας, του γρήγορου πλουτισμού, του επιπόλαιου και ρηχού ευδαιμονισμού, του αχαλίνωτου ατομισμού... Το κυριότερο, ζούμε σε μία ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΗ κοινωνία. Νόμους έχουμε, όλοι απαιτούμε να τηρούνται αυστηρά, ΕΚΤΟΣ αν αυτό βλάπτει τα ατομικά συμφέροντα μας. Όταν κάποιος πάει να "βάλει χέρι" στα "καλά και συμφέροντα" μας, υψώνουμε τα λάβαρα του "αμύνεσθαι περί πάρτης". Και όποιον πάρει ο χάρος.

Και φυσικά ποιός θα πάει να μας μαζέψει ; Το κράτος (λέμε τώρα... το πιάνει καμιά φορά). Το όποιο κράτος, με τα όσα καλά και τα όποια στραβά του.  Το κράτος όπως εκφράζεται από  αυτούς που ασκούν κάθε φορά την εξουσία. Και τότε μας πιάνει το αντιεξουσιαστικό μας. Τσε Γκεβάρα γινόμαστε (θα τρίζουν τα κόκκαλα του Τσε !!) και ξεχυνόμαστε στα κανάλια, στους δρόμους, όπου βρούμε. Για να βρούμε το "δίκιο μας". Που "κάποιοι" πάνε να μας το φάνε. Και να μας πει κάποιος "μα καλά, δεν βλέπετε ότι στραβά αρμενίζετε ;" απαντάμε "ο γυαλός φταίει !" ή με το αφοπλιστικό : "Και καλά... Από ΕΜΑΣ ξεκίνησαν για να φτιάξουν τα πράγματα ;"

Και δώστου αγώνες να  μη μας πάρουν πίσω τα όσα  με κομπίνες κατακτήσαμε. Και δώστου αγώνες για να προστατέψουμε τα "καλά και συμφέροντα" που είναι καλά και συμφέροντα μόνο για εμάς και τους δικούς μας (καμιά φορά τους αφήνουμε και αυτούς στην "απ' έξω".).  Και δώστου αγώνες για να πάνε τα πράγματα όπως εμάς και μόνο εμάς βολεύει και αν κάποιοι άλλοι που πάνε με το σταυρό στο χέρι μένουν έξω από τη μοιρασιά της πίτας ή παίρνουν μικρότερο κομάτι, δικό τους πρόβλημα... Ας πρόσεχαν... 

Και  το κωμικοτραγικό : Όλα αυτά αρκετοί από εμάς τα πασπαλίζουμε με κομματική άχνη, αυτοαποκαλούμαστε αγωνιστές και ανάλογα με την ταμπέλα που κρεμάσαμε προσθέτουμε - ή μας προσθέτουν - εκείνο το "αριστεροί", δεξιοί"  ή ότι άλλο μπροστά. "Δημοκρατικοί" πάντα, αλοίμονο ! Όπως τότε που κάποιοι από εμάς τέλειωσαν - και αλοίμονο ακόμα τελειώνουν - σχολές θεωρώντας την αντιγραφή και το "δημοκρατικό πενταράκι" ανευθαίρετο δικαίωμα τους. Και όλο κάποιοι μας χαϊδεύουν τα αυτιά γιατί αυτό φέρνει κομματική πελατεία ή γιατί αυτό επιτάσουν κάποια συμφέροντα. Βολεμένα και τα κανάλια που στην αναμπουμπούλα χαίρονται, ο τζερτζελές που κάνουμε ανεβάζει την τηλεθέαση. Αν δε κάποιοι από εμάς το παρακάνουμε... ε τότε σκοντάφτουμε σε καμιά "ζαρντινιέρα" μπας και φοβηθούμε και μαζευτούμε λιγάκι.

Γι αυτό σας λέω... Δεν έστριψε η κοινωνία αριστερά. 'Οχι τουλάχιστον προς την αριστερά των αγώνων και της κοινωνικής ευαισθησίας, της αριστεράς με τις αγκυλώσεις της, τα λάθη της και τις αρετές της, της αριστεράς που ξέρει να σε κάνει να την ακούς είτε συμφωνείς με όλες της τις θέσεις είτε όχι. Καμία σχέση. Η κοινωνία έστριψε περισσότερο προς την βολή της, προς αυτό που νομίζει ότι θα της επιτρέψει να κάνει ότι τη συμφέρει ΧΩΡΙΣ συνέπειες, προς αυτό που θα της επιτρέψει να διεκδικεί τα πάντα προσφέροντας τα ελάχιστα. Δεν το έκανε σε αυτές τις εκλογές, το κάνει χρόνια τώρα. Δυστυχώς έτσι φαίνεται ότι θα πορευόμαστε μέχρι κάτι να μας ταρακουνήσει γερά. Αυτή η στροφή της κοινωνίας δεν έχει  να κάνει με τα αυξημένα ποσοστά των μικρών κομμάτων.