Με την άδεια της κ. Τζιαντζή - που δεν είχα τη τιμή να γνωρίζω έως τώρα -   μεταφέρω το μεγαλύτερο μέρος του χρονογραφήματος της στη γωνιά μου. Να το απολαύσετε όσοι δεν το έχετε διαβάσει, να προβληματισθείτε…  Στη συνέχεια, προσθέτω και εγώ δυό κουβέντες, σαν υστερόγραφο, έχω αναφερθεί και παλιότερα – περιληπτικά - στα τηλεοπτικά μας χάλια (1/08).

To χρονογράφημα της κ. Τζιαντζή πρώτα :   

<<Αν κάναμε ένα γκάλοπ στο δρόμο και ρωτούσαμε τους περαστικούς ποια τραγουδίστρια εκπροσώπησε φέτος την Ελλάδα στην Eurovision και ποιος είναι ο τελευταίος δίσκος του Μίκη Θεοδωράκη, οι περισσότεροι θα απαντούσαν με ευκολία στην πρώτη ερώτηση αλλά μάλλον θα κολλούσαν στη δεύτερη.

Η Τηλεόραση έχει καταστήσει την «αναγνωρισιμότητα» υπέρτατη αξία : δεν έχει σημασία τι έχει κάνει κανείς στη ζωή του, αλλά το πόσο η τηλεόραση ασχολείται μαζί του. Ακόμα και κάποιοι επαίτες στα βαγόνια του ηλεκτρικού αυτοσυστήνονται λέγοντας «είμαστε η πολύτεκνη οικογένεια Τζιτζιτζιρίκου που μας έδειξε το Mega» ή, λίγο παλαιότερα, «είμαι ο ανάπηρος πατέρας που με έδειξε ο κ. Βαρεμένος».

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Βαρεμένος δεν είχε δει ούτε ζωγραφιστό τον ανάπηρο πατέρα, ενώ η μόνη πολύτεκνη οικογένεια που έδειξε το Mega είναι αυτή του Γιώργου Μπέζου και της Κατερίνας Λέχου στο σήριαλ «Ευτυχισμένοι μαζί». Όμως και μόνο η αναφορά ενός καναλιού κάνει τον ταλαίπωρο ζητιάνο πιο «επώνυμο», πιο επαγγελματία, πιο αναγνωρίσιμο από άλλους συναδέλφους του.

Κάποιος ή κάποια που απλώς πήρε μέρος στα καλλιστεία ή σε ένα «τάλεντ σόου» μπορεί να ξεφύγει έστω και προσωρινά από την ανωνυμία. Τα παιδιά των επωνύμων πέφτουν και αυτά κάτω από το δέντρο της επωνυμίας, ενώ διάσημοι μπορούν να γίνουν και οι πρώην σύζυγοι ή ερωτικοί σύντροφοι κάποιου επώνυμου. Μοντέλα ή μοντελοειδή, ψευδές ή άφωνες τραγουδίστριες, τραγουδιστές που τραγουδούν με τους κοιλιακούς αλλά όχι με το λαρύγγι, φλύαροι μόδιστροι και στυλίστες, ακόμα και τα οικιακά ζωάκια των επωνύμων χωράνε στην τηλεοπτική αυλή των θαυμάτων.

… … …

Όσοι εργάζονται το πρωϊ και δεν βλέπουν τηλεόραση και δεν ξέρουν αυτά τα πρόσωπα πρέπει να νοιώθουν εκτοπισμένοι από το παρδαλό εικονικό σύμπαν.

Κάποιοι γίνονται τηλεδιάσημοι ακριβώς επειδή είναι γελοίοι. Η γελοιότητα ή μάλλον ή αυτογελοιοποίηση πουλάει, έστω και αν το εμπόρευμα παλιώνει πολύ γρήγορα. Μόνο που οι τηλεοπτικοί προστάτες και προαγωγοί των γελοίων είναι δυο φορές ποιο γελοίοι. Είναι αξιοκαταφρόνητοι - και αυτοί και οι εργοδότες τους – γιατί χτίζουν καριέρα και κερδίζουν χρήματα εκμεταλλευόμενοι τη ματαιοδοξία και την οικονομική ανάγκη κάποιων συνανθρώπων μας οι οποίοι μπορεί να είναι απλά ψώνια, νούμερα, περιθωριακοί, λούμπεν, αδίστακτοι ή και ψυχικά ασθενείς ή διανοητικά καθυστερημένοι.

Τη δικτατορία της ασχήμιας, της ασημαντότητας, της έπαρσης ή της κακομοιριάς επιβάλλουν κάποια κανάλια και εκπομπές. Μία δικτατορία εύπεπτη και διαβρωτική, που κολακεύει και ταυτόχρονα ταπεινώνει τον τηλεθεατή, που τον μαθαίνει να πλατσουρίζει στη λάσπη που μεταμφιέζεται σε λάμψη.

>> 

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κομμάτι από το χρονογράφημα της κ. Τζιαντζή. Και λίγα λέει !! Οι λίγες τηλεοπτικές εκπομπές που τιμούν όσους τις έκαναν (και ΔΕΝ αναφέρομαι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ντοκυμαντέρ) είναι πλέον οι εξαιρέσεις. Ο κανόνας δυστυχώς είναι τα όσα αναφέρει η κ. Τζιαντζή με τόσο εύστοχο τρόπο. 

Σαν υστερόγραφο : μη μας πουν πάλι για τη δύναμη του τηλεκοντρόλ ! Πρώτα ΜΟΧΘΗΣΑΝ κάποιοι πολύ (μα ΠΑΡΑ πολύ !!) επί ΠΟΛΛΑ χρόνια, να εθίσουν τον κόσμο στα διάφορα τηλεοπτικά σκουπίδια, να μεταλλάξουν τους τηλεθεατές (όχι όλους ευτυχώς) σε άβουλες Κατίνες που καταπίνουν κάθε ασχήμια και διασκεδάζουν με την κάθε ανοστιά.

Και μετά, ΑΦΟΥ τα κατάφεραν σε σημαντικό βαθμό, λένε υποκριτικά : «τι να κάνουμε, αυτά θέλει ο κόσμος !» ή «αν βάλουμε κάτι ποιοτικό δεν πουλάει, οι άλλοι πιάνουν μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης»…

Και μη χειρότερα… (που δεν το βλέπω, κοντεύουμε αλλά πάτο δεν πιάσαμε ακόμα…)

1/8/08